Het is herfst de blaadjes vallen van de bomen en de natuur laat letterlijk los wat niet meer groeit. Dit seizoen staat ook bij mij in het teken van loslaten.
De afgelopen weken waren voor ons gezin heftig. Wij waren in september in blijde verwachting van ons tweede kindje ons geluk kon niet meer op. Ons gezin zou hiermee ‘compleet’ zijn. Helaas bleek de natuur dit anders te zien en hebben we afgelopen week een miskraam gekregen. Dit was de derde keer in één jaar tijd. We merken beide dat de mensen uit onze omgeving hier heftig op reageren en maar vooral ook met ons meeleven. Het laatste wat wij willen is er medelijden mee opwekken. Waar het de eerste keer toen dit gebeurde nog veel twijfel naar boven bracht maakte het nu plaats voor de mooie dingen binnen ons gezin. Ik ben bijvoorbeeld heel blij dat mijn lichaam zo gezond is dat het mij laat zien dat er iets in mij zit dat niet gezond is. En het vanzelf afscheid neemt (en dus loslaat). Maar wat nog veel mooier is, is dat we als gezin en als partners dichter bij elkaar zijn gekomen. Dat het ons laat zien dat we als gezin al compleet zijn en er al zoveel liefde om ons heen is. We hebben elkaar en zijn enorm gelukkig. Zelfs op zo’n dag dat je ‘slecht’ nieuws krijgt. Dion en ik staan hier beide even positief in en natuurlijk hebben we ons verdriet en is het geen leuk nieuws. Maar we praten erover en zijn we er voor elkaar, we vinden elkaar op deze weg. Samen kiezen we ervoor om niet in het verdriet te blijven zitten maar om het mooie ervan in te zien en het positieve eruit te halen. Ik wil hiermee laten zien dat hoe negatief of verdrietig sommige situaties ook zijn, je er zelf voor kiest hoe je ermee omgaat. Je hebt altijd een keuze!
Ik ben (zoals velen weten die mij kennen) een open boek en praat makkelijk over de leuke en minder leuke dingen van mijn (ons) leven. En merk dat als ik over de miskraam praat er veel meer vrouwen zijn die dit hebben mee gemaakt en hun verdriet bij zich houden. Ze gaan verder zonder er echt bij stil te staan wat er nu eigenlijk gebeurt is. Ze schamen zich voor hun verdriet of zijn bang voor de reacties van hun omgeving. Hetzelfde geldt voor de vrouwen die een enorme kinderwens hebben maar geen partner waar ze dit mee kunnen waarmaken. Ook zij lopen vaak met een diep verdriet en krijgen gemakkelijk antwoorden als: “Ja maar, jij hoeft met niemand rekening te houden”. Besef wat je tegen iemand zegt. Wij krijgen bijvoorbeeld vaak de vraag: “Enne, geen tweede?”. En als je zegt dat lukt tot nu toe nog niet wordt tegen mijn man gezegd: “Zal ik het maar even voor je doen.”
We kunnen het hebben, geloof me. Wat ik wil zeggen, kies zorgvuldig je woorden. Je kan nooit iemand in zijn of haar hoofd kijken en wat er speelt.
Daardoor maakt het ons bang om erover te praten, bang voor reactie. Zo is het met meerdere dingen in ons leven. Dat zie ik ook vaak bij klanten. Ze komen met een probleem (dat voor hun makkelijk bespreekbaar is) en praten erover met me. Vaak merk ik dat er iets onder zit, iets diepers, waar ze eigenlijk niet over willen praten, wat ze wegduwen (door schaamte of angst). Toch krijg ik het er altijd uit en merk ik dat ze opgelucht naar huis gaan. Niet alleen omdat ze hun verhaal kwijt zijn maar omdat ze de volgende stap weten. Dat ze hebben losgelaten wat hun niet meer dient. Dat ze het nu los kunnen laten. Bij angst, schaamte, pijn of verdriet willen we vaak de spreekwoordelijke beerput niet opentrekken. Bang dat we datzelfde verdriet weer voelen als toen. Bang voor de schaamte en de reacties van anderen. Ik veroordeel de mensen niet die bij mij komen en laat ze in hun waarde. Door ze juist hun diepste angst of verdriet te laten zien en er over te praten, geeft dit opluchting en verlichting. Dat het plaats maakt voor iets nieuws, iets mooiers. Dat kan er pas komen als het oude wordt opgeruimd en wordt losgelaten, net als in de natuur. De bomen laten de oude blaadjes los om plaats te maken voor iets nieuws. Zo werkt het ook in ons!
Wat is jouw verdriet? Wat is jouw grootste angst? Wat wil jij loslaten? Wat dient jou niet meer? Of beter gezegd, geeft jou geen energie meer. Durf je dat los te laten? Of zijn er nog dingen die je hierin tegen houden? Wat houd je tegen? Jezelf? De meningen van anderen? Geld? Of maak je bepaalde keuzes omdat het zo van jou verwacht wordt, terwijl je het liefst andere keuzes zou willen maken? Maar nu niet durft, uit angst wat anderen er wel niet van zullen zeggen.
Wat zou je echt willen loslaten?
Geschreven op 25 oktober 2019 (3 jaar geleden)