Ik werk niet hard voor mij geld en heb ook nog eens nooit stress. Dat kan niet zul je wellicht denken.
In de ochtend is er bij ons nooit stress.
Eigenlijk is er sowieso de laatste jaren bij ons nooit stress. Heerlijk!!
Dat was vroeger wel anders.
Ik stond laat op, ontbeet nooit (doe ik nog steeds niet, alleen als ik echt honger heb) en racete naar mijn werk. Daar aangekomen was er meteen hectiek en werd aan alle kanten mijn naam geroepen.
Meteen stress eigenlijk…
Ik dacht toen dat het heel normaal was. Dus leefde daar ook naar. Stress hoorde nu eenmaal in ieders leven. En zin, zin hadden we allemaal wel eens niet of deze hoorde ik ook vaak: “Overal is wel eens wat”.
Dat “Overal is wel eens wat” dat gevoel ken ik niet meer, en ik kan je zeggen het is heerlijk. Als ik met mensen hierover in gesprek ga dan wordt het antwoord als snel: “Ja, maar jij doet werk wat je leuk vindt.”
In mijn achterhoofd weet ik dat ik hier hele enge keuzes voor heb mogen maken en wel 100 x in mijn broek heb gescheten. Maar ik laat deze discussie dan vaak voor wat het is.
Vervolgens stel ik dan de vraag: “Maar hoe is het dan met jou?”
Het standaardantwoord dat ik eigenlijk altijd krijg is: “Ja, druk, druk, druk he”.
En sinds ik voor mijzelf krijg ik dan ook steevast de vraag meteen terug: “En heb je al klantjes” of “Heb je het al lekker druk?”
Het woord klanten moet ik sowieso al van kotsen maar dat is misschien voor een andere podcast.
Uh, maar ik had toch eerst een vraag gesteld? Een écht duidelijk antwoord geven durven we vaak niet meer, want dan moeten we gaan voelen. Voelen weten we wel hoe dat moet en eerlijk antwoorden dat durven we vaak al helemaal niet.
Maar terug naar je vraag, ik druk? Ik ben niet gaan ondernemen om het druk te hebben. Ik ben gaan ondernemen omdat vrijheid te ervaren.
De vrijheid om te doen wat ik wil.
De vrijheid om te werken met wie ik wil.
De vrijheid om mijn dochter van school te halen.
De vrijheid om dit weekend naar een tweedaags event te gaan, mijn man en kind hier helemaal ok mee zijn en waar ik nieuwe inzichten op doe voor mezelf en mijn business.
De vrijheid om nu een kop koffie buiten te drinken in de zon (zonder laptop) om gewoon even te genieten van de dag!
Ik leef die vrijheid.
Als mensen dat horen en ook nog eens vertel hoeveel ik eigenlijk werk (max. 24) en wat ik daarmee verdien, geloven ze mij al helemaal niet meer.
Dus je hebt geen stress, je leeft in vrijheid en je verdient ook nog goed geld. Dan moet je relatie wel kut zijn? Of in ieder geval iets dat niet heel lekker loopt.
Want dat kan toch niet. En, en en. Je moet toch hard werken voor je geld?
Onze maatschappij is er zo op gebouwd en gemaakt, dat wij maar stress moeten ervaren, hard moeten werken en maar weinig mogen verdienen.
En heel eerlijk, daar geloof ik niet zo in.
En als jij dat wel doet, een dikke prima.
Ik heb de afgelopen 5 jaar nog nooit het gevoel gehad dat ik hard moest werken. En geloof mij, ik hou van hard werken. Doortrekken tot in de nacht als er echt een deadline gehaald moet worden, daar ben ik echt niet vies van.
Vroeger toen ik studeerde, in de horeca werkte en daarnaast ook nog een baantje had om wat extra geld te verdienen, dat was pas hard werken. Om zo mijn eigen studie te kunnen betalen, eten op tafel te krijgen, daar heb ik pas hard voor gewerkt.
Maar nu? Nee eigenlijk niet. Het voelt niet als hard werken omdat ik mijn gaven en talent inzet. Intap op mensen, wat mij geen moeite kost en precies weet wat ik moet zeggen. Ik bereid mij niet voor op een gesprek want ik weet dat de juiste woorden komen.
Wat het ondernemen van je vraagt is discipline, risico’s te durven nemen en lef te tonen!
Discipline door afspraken met jezelf te maken, dingen op te offeren, omdat je wilt dat je business een succes wordt!
Risico’s nemen door te investeren in jezelf, te gokken op jezelf, hulp in te schakelen dat geld kost. Dat is het aller engste wat ik ooit gedaan heb. Niet wetende dat ik het überhaupt terug ging verdienen.
Het lef en de moed te hebben om mijn gezicht te laten zien, om zichtbaar te zijn. Mijn eerste video op te nemen met emmer naast me voor het geval ik moest spugen.
Ondernemen vraagt vooral om niet op te geven.
Maar ik geef nooit op, ik stop niet, ik stop nooit.
Ken je het verhaal van de goudzoekers? Volgens mij heb ik het een keer gelezen in het boek: “Think and Grow Rich”.
Er waren goudzoeker en die had een klein klompje goud gevonden. Op die plek ging hij graven, huurde mensen in en machines. De investering was enorm. Ze graafde voor weken, maanden maar vonden niets. Bang om helemaal zonder te komen zitten, stopte hij maar met zoeken en ging zich richten op iets anders.
Een van zijn medewerkers wilde niet opgeven en na een week kwam hij terug met alleen een hakbijl en begon te graven en te hakken (want geld om te investeren had ie niet), maar hij was vastberaden en na precies één meter vond die het goud, heel veel goud.
Dit heeft mij doen beseffen dat je nooit mag opgeven. Word ik boos als dingen niet lukken, ja soms wel. Heel erg zelfs, gefrustreerd beter gezegd.
Heeft het zin om hier mee te blijven zitten? Nee
En ook dat boos worden was iets dat ik vroeger heel veel had. Ik was heel snel boos op alles en iedereen. Nu kijk ik hoe ik er bewuster naar, hoe het beter kan, zodat het mij wel lukt wat ik wil. Ik weet nu dat er altijd een weg is en boosheid is die weg niet. Die boosheid mag er wel zijn maar aan zelfmedelijden is nog nooit iemand groot mee geworden.
Wat heeft hierin het verschil voor mij gemaakt?
Selfcare. Goed zorgen voor mezelf, goed tegen mezelf praten, van mezelf houden en vooral niet boos zijn op mezelf. Mezelf te accepteren zoals ik ben, mezelf op nummer 1 zetten. Te genieten van het leven, te genieten van het moment maar vooral door plezier te ervaren. Alles met plezier te doen, wat ik ook doe.
Door te houden van het leven want daardoor houdt het leven van mij.